Een ander kan mij niet kwetsen, ik kan wel kiezen

Laatst kreeg ik wat verwensing naar mijn hoofd. Ik deugde niet en ik moest toch vooral “normaal doen” en was een “Hork”. Als je zoiets naar je toe krijgt kun je maar zo denken dat je een echte “hork” bent, niet deugd en niet normaal bent. Gelukkig slaat dat niet naar binnen en veroordeel ik mijzelf niet. De gedachte dat de spreker niet deugd vind ik wel prettig, zo hou ik het buiten mijzelf maar helaas gaat dat geen dialoog of verbinding opleveren. Dus de ander veroordelen gaat me niet verder helpen. “Hij begon” levert verdere escalatie op

Als ik verbinding maak met mijn gevoelens en behoefte merkte ik wel irritatie en verdriet op. Mijn behoefte aan respect en erkenning voor hoe ik de dingen doe in mijn leven geraakt was. Het is mijn behoefte die niet vervuld is waardoor ik irritatie en verdriet voelde. Daarnaast was er verwarring en had ik behoefte aan helderheid  vanwaaruit de ander dit zei. Dit brengt me in ieder geval al wel dichter bij mijzelf en uit het oordeel. Kans op verbinding…

Hoe is het bij de ander? Als ik me realiseer dat de  uitlatingen  die de ander doet  ook uitingen zijn van gevoelens en behoefte komt de dialoog al dicht bij. Wat heeft de ander nodig?

Ik kan steeds uit vier luister-posities luisteren naar de ander.  Wat de ander zegt maakt niet uit, hoe ik luister wel. Wat de ander zegt kan ik niet beïnvloeden, hoe ik luister wel.